In Spanje is de waaier, oftewel abanico, een geliefd voorwerp onder dames, vooral tijdens de warme zomers, en de overgang 😉
Naast de praktische functie van verkoeling, dient de abanico ook als een modeaccessoire met een rijke historie. Wist je bijvoorbeeld dat de vroegste vermelding ervan te vinden is in de kroniek van Pedro IV van Aragón, uit de late 15e eeuw? Maar de ‘abanico’ is in Spanje veel meer dan alleen maar een ‘mobiele airco’, er kan mee gecommuniceerd worden zonder een woord te spreken.
Gebruikers van een abanico hebben een heel eigen taal
De manier waarop een waaier vastgehouden of bewogen wordt, kan verschillende dingen betekenen. Allerbelangrijkste om te weten is dat met de voorkant van de waaier ‘ja’ wordt aangegeven en met de achterkant ‘nee’. Afhankelijk van waar je de waaier bij je lichaam houdt, kun je een bepaalde boodschap overbrengen, waarbij je de waaier draait om iets te bevestigen (voorkant) of te ontkennen (achterkant). Door de waaier onder de ogen te houden met de voorkant geeft de drager aan “ik wil zien” of met de achterkant “ik wil niet zien”. Wanneer de waaier onder de mond gehouden wordt, zegt dat “ik wil praten” of “ik wil niet praten”.
Door met de waaier op je eigen schouders te tikken, kan er tijd aangegeven worden. 3 keer op de ene schouder en een keer op de andere betekent bijvoorbeeld half 4. Wil je jaloezie of boosheid uitdrukken of laten zien dat je iemand nooit meer wilt zien. Dan sla je met een dichtgeklapte waaier een paar keer op je hand. Als je wilt aangeven dat je ergens over aan het nadenken bent, laat je de waaier gesloten, ondersteboven bungelen aan je hand.
De moeilijke “taal van de waaier” raakte door de eeuwen heen een beetje verloren. Maar reken maar dat de oudere Spaanse dames hele gesprekken met elkaar voeren, zonder dat de mensen om hen heen dat in de gaten hebben.
Oh, en de juiste manier van waaien wordt vanuit de pols gedaan, niet met de hele arm. Goed om te weten!
